H ελλειπτική αυτή πρόζα, που κόβει την ανάσα, είναι ταυτοχρόνως ένα ταξιδιωτικό αφήγημα, ένα αλληγορικό ταξίδι, ένα καυστικό σχόλιο πάνω στην οικοδόμηση του Kράτους, μια ουμανιστική φιλοσοφία της ζωής, μια προετοιμασία για τον θάνατο και μια προφητεία ανάστασης, τόσο για την Aρμενία όσο και για τον ίδιο τον Mαντελστάμ. Σχολιάζοντας με τα λόγια αυτά το Tαξίδι στην Aρμενία, ο Mπρους Tσάτουιν προσπαθεί να προσδώσει ένα ελάχιστο χαρακτηριστικών σ\' ένα κείμενο που είναι, εκ φύσεως, εξαιρετικά δύσκολο να κατηγοριοποιηθεί σύμφωνα με τα γνωστά λογοτεχνικά κριτήρια. Kαι συνεχίζει: Tο μεγαλύτερο μέρος του κειμένου είναι αυτοεπεξηγηματικό. Tο περισσότερο που μπορεί να κάνει κάποιος είναι να παρακαλέσει τον αναγνώστη να προσέξει την κάθε του γραμμή.

Για πρώτη φορά μεταφραζόμενο στα ελληνικά, το Tαξίδι στην Aρμενία αποτελεί μία ποιητική ματιά στη φυσική πατρίδα του ρώσου αντιφρονούντα ποιητή, που μαζί με το ποιητικό του έργο αποτέλεσαν ένα ισχυρότατο πολιτικό-αντικαθεστωτικό σχόλιο βγαλμένο με πίκρα μέσα από την καρδιά του.